Η επιδημία COVID-19, αλλά και τα μέτρα που επιβλήθηκαν
για τον περιορισμό της εξάπλωσής της, άλλαξαν την καθημερινότητα όλων μας.
Είναι λοιπόν φυσιολογικό να νιώθουμε έντονα και δυσάρεστα συναισθήματα. Άγχος,
φόβος για την υγεία μας ή την υγεία αγαπημένων μας προσώπων, θλίψη, αμηχανία,
θυμός, είναι μερικά μόνο από αυτά, τα οποία όμως αργά ή γρήγορα θα περάσουν.
Κάθε κρίση, ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει και σε μια θετική εξέλιξη. Δεν είμαστε ο
καθένας μόνος του, αλλά είμαστε όλοι μαζί απέναντι στην κρίση του κορωνοϊού και
στις συνέπειες της. Η συλλογική ευθύνη οφείλει να συμβαδίζει με τη ατομική
ευθύνη και η ατομική ενοχή υφίεται. Αν και απομονωμένοι χρειάζεται να
εκτιμήσουμε την αξία της συλλογικότητας και της κοινής προσπάθειας, με στόχο
την κοινή ευημερία. Η επικοινωνία μας έχει αλλάξει, αλλά οι δυνατότητες
επικοινωνίας που έχουμε στην σύγχρονη εποχή ανοίγουν ένα παράθυρο στον κόσμο. Η
αλληλεγγύη μπορεί να μας προστατέψει από την απομόνωση και τελικά από την
απειλή του άλλου. Δεν είναι τυχαίο ότι στα social media έχουν δημιουργηθεί
διάφορες ομάδες με χιλιάδες μέλη, άλλες με στόχο την πληροφόρηση για τον
κορωνοϊό και άλλες με στόχο μια αισιόδοξη υποστηρικτική λειτουργία.
Μέσα από αυτή την αλληλεγγύη, είναι υποχρέωση όλων μας να διασφαλίσουμε
το μέλλον των παιδιών σε ένα καλύτερο κόσμο για όλους μας, σε ένα κόσμο με
σκέψη και φαντασία, εξασφαλίζοντας τους ότι
είναι δυνατόν καλύτερο για την ψυχική τους υγεία.
Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να
προσαρμόζονται, όμως ορισμένες φορές μπορεί να είναι δύσκολο να κατανοήσουν τις
αλλαγές και να εμφανίσουν ευερεθιστότητα ή θυμό. Χρειάζεται να εφαρμοστούν
απλές στρατηγικές για να αντέξουν τους φόβους τους, όπως η ειλικρινής ενημέρωση
με την ποσότητα και την ποιότητα που αντέχει ο ψυχισμός τους, η παροχή ενός περιβάλλοντος
αγάπης και φροντίδας που θα αντέχει τους φόβους τους, τις ερωτήσεις τους, τις
εκρήξεις του, τις ανασφάλειές τους. Επιπλέον, τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ
καλά τις αντιδράσεις των γονέων τους και βρίσκονται εκτεθειμένα στο άγχος τους.
Οι γονείς χρειάζεται να διαχειριστούν ταυτόχρονα τα δικά τους άγχη ώστε όχι
μόνο να νιώσουν καλύτερα οι ίδιοι αλλά για να είναι σε θέση να εμπεριέξουν τα
άγχη των παιδιών τους.
Ορισμένες απλές
συμβουλές, σαν «ψυχολογικές πρώτες βοήθειες»:
-Παραμένουμε αισιόδοξοι. Η
επιστήμη θα νικήσει τον κορονοϊό, όπως νίκησε την πανώλη, τη φυματίωση και
τόσες άλλες επιδημίες που ξεκλήριζαν την ανθρωπότητα.
-Αποδεχόμαστε αυτό που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Δεν έχει κανένα νόημα
να επαναστατούμε ενάντια στον ιό γιατί σπαταλάμε άσκοπα ενέργεια. Αντί αυτού
προσπαθούμε να δώσουμε νόημα στο χρόνο μας. Αυτό που ζούμε είναι μια νέα
εμπειρία.
-Παραμένουμε δημιουργικοί. Οι
ώρες που περνάμε στο σπίτι είναι μια ευκαιρία να σκεφτούμε, να τραγουδήσουμε,
να μαγειρέψουμε, να γράψουμε, να ονειρευτούμε.
-Ενημερωνόμαστε μόνο από τους
επίσημους φορείς. Κλείνουμε τα αυτιά μας στα fake news και τις ασυνείδητες
αναρτήσεις στα social media, που σκορπίζουν τον πανικό.
-Επικοινωνούμε ουσιαστικά με
τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Αν δεν μένουμε στο ίδιο σπίτι, χρησιμοποιούμε το
τηλέφωνο ή το Skype, ιδίως αν πρόκειται για ηλικιωμένους.
-Μοιραζόμαστε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας και αναγνωρίζουμε αυτό που συμβαίνει μέσα μας.
-Δείχνουμε την υποστήριξη και την αλληλεγγύη
μας στα πρόσωπα που μας χρειάζονται. Η επιδημία θα βοηθήσει να
επανεκτιμήσουμε τι είναι σημαντικό και τι όχι στις ζωές μας.
-Δεν χάνουμε το χιούμορ μας.
Είναι το καλύτερο «αντισηπτικό», που σκοτώνει κάθε άσχημο συναίσθημα.
-Αν νιώθουμε ότι το βάρος του άγχους και της θλίψης είναι μεγάλο, δεν
διστάζουμε να ζητήσουμε βοήθεια από
κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας.
Ο ιός θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα εξασθενήσει. Όμως χρειάζεται να αφήσει
πίσω του όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες αλλά και όσο το δυνατόν λιγότερες
συνέπειες. Κοινή ευχή όλων, μικρών και μεγάλων, να βγούμε δυνατότεροι και πιο
συνειδητοποιημένοι από αυτή την περιπέτεια
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου