Ο σερ Τσαρλς Σπένσερ «Τσάρλι» Τσάπλιν ( 16 Απριλίου 1889 − 25 Δεκεμβρίου 1977), γνωστός στην Ελλάδα και με το προσωνύμιο «Σαρλό», ήταν Άγγλος ηθοποιός, σκηνοθέτης και συνθέτης, του οποίου η φήμη ανήλθε την εποχή του βουβού κινηματογράφου. Είναι χρονικά η πρώτη παγκόσμια αναγνωρίσιμη μορφή
της κινηματογραφικής τέχνης, κυρίως μέσω του χαρακτήρα «Σαρλό» που ενσάρκωνε
στις πρώτες ταινίες του.
Το παρακάτω
ποίημα είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο «When I loved my self enough» των Kim & Alison McMillen, το οποίο λέγεται ότι απήγγειλε ο Τσάρλι Τσάπλιν, σε ομιλία του στα 70στά γενέθλιά του:
Όταν άρχισα να
αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος
και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου.
Σήμερα ξέρω
ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.
Όταν άρχισα να
αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος
με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η
στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω
ότι αυτό το λέμε αυτοεκτίμηση.
Όταν άρχισα να
αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω
ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω
ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.
Όταν άρχισα να
αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις
περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται
είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω
ότι αυτό το λέμε αποδοχή.
Όταν άρχισα να
αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και
σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ότι με
ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με
τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω
ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.
Όταν άρχισα να
αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιές για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ότι με τραβούσε συνεχώς μακριά
από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”.
Αλλά σήμερα
ξέρω ότι είναι αυταπάτη.
Όταν άρχισα να
αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο.
Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα
κατάλαβα ότι αυτό το λέμε απλότητα.
Όταν άρχισα να
αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να
ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν.
Έτσι σήμερα,
ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω πληρότητα.
Όταν άρχισα να
αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με
κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου,
η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο.
Αυτή τη σχέση
την ονομάζω σήμερα σοφία της καρδιάς.
Δεν υπάρχει
λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον
εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και
δημιουργούνται νέοι γαλαξίες.
Σήμερα ξέρω
ότι αυτό είναι η ζωή!
Κι εγώ αναρωτιέμαι:
Γιατί διάολε πρέπει να γίνουμε 70 χρόνων για να
αποκτήσουμε αυτή την απλή θεώρηση της ζωής μας, ώστε να μην πηγαίνει χαμένη;
Γιατί θα πρέπει να γίνουμε 70 χρόνων για να αρχίσουμε να αγαπάμε πραγματικά τον
εαυτό μας; Φαίνεται ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε όντως τα πιο ηλίθια πλάσματα
πάνω στη γη. Πράγματα που τα ζώα τα ξέρουν από την ώρα που γεννιούνται, (όταν
ενοχλούσα τη γάτα μου την ώρα που κοιμόταν, όσο κι αν μ’ αγαπούσε, έσπρωχνε το
χέρι μου ενοχλημένη) εμείς πρέπει να ζήσουμε όλη μας τη ζωή κατασπαταλώντας την
σε πράγματα και καταστάσεις και σχέσεις που μας κάνουν να χάνουμε το
απλούστερο: Να ζούμε! Και να μας αγαπάμε! Και να μην αφήνουμε κανέναν μα κανένα
να μας αφαιρεί αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει: τον εαυτό μας, τον μοναδικό
και καταδικό μας εαυτό!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου